اولین ستاره آسمون زندگی من و بابایی به زندگیمون خوش اومدی

پسر کوچکم سلام

به دنیای آدمها خوش آمدی

امسال خدا در اردیبهشتش، قسمتی از بهشت را به ما ارزانی داشت. تو را به او میسپارم تا همواره که ما نیستیم و او هست یار و پشتیبانت شود. نامت را ایلیا نهادیم تا معنای اسمت (خدای من با من است) و صاحب اسمت (امیرالمومنین علی (ع)) محافظت باشند.

صدای اولین گریه ات آغازی شد بر تمام لذت دنیا که یدفعه توی آغوشم گذاشتند. من با تو حس کردم خوشبخت ترین مادر زمینم. پدرت بهترین اتفاق زندگی من بود و تو بهترین اتفاق زندگی ما شدی.

یک سال انتظار آمدنت را کشیدیم و برایت آرزوها داریم. پدرت آرزوی بردنت به کلاسهای ژیمناستیک را دارد و در تصوراتش تو را آقای دکتر میبیند. در انتظار زمانی است که با هم فوتبال بازی کنید و خانه را بهم بریزید. راستی پدرت یک نابغه زبان هم می خواهد. من اما پسر هنرمندم را ترجیح میدهم. کسی که قبل از قاشق دست گرفتن پیانو بنوازد. با رنگ به جان دیوارهای خانه بی افتد و بسازد و لذت ساختن را بچشد. دلم می خواهد ورزش های پرشور انجام دهد، ورزش های تیمی که بودن در اجتماع و گروهی کار کردن را بیاموزد. از تو چه پنهان مادرت از تنهایی بیزار است...

در این میان تو هستی و تنها تو که انتخاب می کنی که باشی. تو انتخاب می کنی که بازیچه دست ما شوی یا راه خودت را پیدا کنی. و ای کاش بفهمی بخاطر کسی زندگی نکنی و بفهمی مورد تایید همه بودن حسن تو نیست. تو انتخاب خواهی کرد که آدم های این دنیای سیاه و سفید را رنگی ببینی یا نه.

من و پدرت هرچه را انتخاب کنی مثل تو روی چشم میگذاریم و تو هرچه باشی مایه افتخار ما می شوی. در این راه همواره پشت و پناهت خواهیم بود و تو را به معنای اسمت میسپاریم. ما تنها می توانیم به تو قول دهیم که تا وقتی باشیم عشقی بی انتها را از ما بگیری که از هیچ کسی روی زمین نتوانی.

آمدنت مبارک...

18/2/1396